Vanochtend heb ik een flinke klim gemaakt. Ik ben naar de Wat Arun geweest. Vanaf de Express Boot zie je deze mooie toren al boven alle, vooral moderne, gebouwen uitsteken. Het porselein glinstert je gewoon tegemoet. De Wat Arun wordt ook wel de Tempel van Dageraad genoemd. Vernoemd naar de Indiase god van de Zonsopgang, Aruna. Deze tempel werd in de 19^e eeuw gebouwd, maar ook daarvoor stond er al een tempel en koninklijk paleis. De prang, een traditioneel gebouwde vingervormige toren van 82 meter hoog is gebouwd op een aantal terrassen en versierd met ingelegde stukjes veelkleurig porselein die de zonnestralen opvangen. Vandaar ook dat je de tempel al vanaf een afstandje ziet schitteren. Het is dan ook een adembenemende toren. Vol met stukjes porselein. En om alleen al deze tempel te kunnen doen zijn schepen vol met porselein uit China gekomen. Het is af en toe moeilijk voor te stellen hoe ze dat in die tijd moesten doen, wat een werk, wat een KUNSTwerk. Maar het was niet de leukste toren om te beklimmen. Het trappetje was erg smal en de treden waren op een aantal plekken dun en afgesleten. En met die brandende zon erbij was het best een pittige klim, maar zeker de moeite waard. Adembenemend. Wat een prachtig uitzicht.

Later op de dag heb ik ook de Chinese wijk een bezoekje gebracht. Vroeger vooral bekend vanwege de opium, goktenten, helers, bordelen en dergelijke. Maar ook nu is het heel erg populair. En bij het uitstappen, ja ik was weer met de boot, verbaasde ik mij over de hoeveelheid mannen. Toeristische mannen. Maar niet de moderne versie. Echt, het leek wel of hun kledingkast in het verleden was blijven hangen. Wat een saaie ouderwetse types. Qua uiterlijk was het ook niet veel soeps. Echte losers. En er was zojuist een heel blik van geopend. En ze liepen niet richting de marktkramen, maar naar een ander deel van de wijk. En terwijl ze mij voorbij liepen keken ze mij heel raar aan. Zo raar dat de rillingen mij over mijn rug liepen. Wat een engerds. Pas later realiseerde ik mij dat deze mannen voor het windowshoppen kwamen. Windowshoppen naar ‘liefde'. Ze waren namelijk onderweg naar het deel waar de Thaise vrouwtjes met liefde op hen, maar vermoedelijk meer op hun geld, stonden te wachten. Over arme sloebers gesproken.

Gelukkig was het mijn kant op een stuk rustiger met de toeristen. Ik liep door alle smalle straatjes en keek mijn ogen uit. Blijkbaar zagen ze niet vaak een toerist bij hun kraampje, want ik kreeg regelmatig verbaasde blikken. En ik was ook verbaasd, want ik had echt veel meer toeristen verwacht. Waarom die daar niet waren, begreep ik later wel. Het was er heel erg druk met locals die hun dagelijkse boodschappen deden. Zo stond ik tussen de Thai in geperst en ademde de lucht van verse vis gecombineerd met zweet en andere zaken in. Misselijkmakend, dat kan ik je vertellen. Maar ik liet mij hierdoor niet uit het veld slaan. Alleen zo kom je in aanraking met de echte Thai. Hoewel het wat minder letterlijk had gemogen.

Maar ik vond de Chinese wijk wel boeiend om mee te maken. Het was heel praktisch ingedeeld. Zo stonden kraampjes met vergelijkbare goederen bij elkaar; alle viskramen, vleeskramen, kledingkramen etc. De kraampjes met etenswaren spraken mij het meeste aan. Niet omdat ik trek had, maar omdat er zoveel bizarre dingen lagen. En alles werd ter plekke klaar gemaakt (soms gedood) en verkocht. Als de smaakpolitie hier een bezoek zou brengen, zou de gehele markt gesloten moeten worden. Zo onhygiënisch. Althans volgens onze normen.

En weet je wat het mooiste is aan dit bezoek? Ik heb mijn stierenballen gevonden. Gekookte eieren in sojasaus! Dat geloof je toch niet. My mind was playing games!

Wat de verkiezingen betreft... Ik ben voor mijn vertrek wel gewaarschuwd, dat er ongeregeldheden zouden kunnen zijn, maar ik heb helemaal niets bijzonders gemerkt de afgelopen dagen. Ik hoorde wel wat andere backpackers klagen dat ze de avond voor de verkiezingen geen alcohol meer konden krijgen en dat dat hun stapavondje had verpest.Dikke vette pech. Maar verder merk ik er dus niets van.Gelukkig maar.