Vandaag ben ik met een Klong-tour mee geweest, een tocht met een long-tail-boot door de lange smalle kanalen van Bangkok.
Ik had de keuze uit verschillende boten, maar het lot bepaalde dat ik in een boot met felle kleuren plaats zou nemen. Op zich een aardige boot, maar wat een onaangename verrassing toen ik eenmaal aan boord was. Weet je wie er in na mij in die boot stapte? Mijn geweldige Duitse buurman. Je weet wel, die uit het vliegtuig. En hij had mij ook door! Kreeg zelfs een dikke vette knipoog van hem. Jakkes. Maar ja, toen ging die stinkende buitenboordmotor aan en kon ik niet meer weg. Gelukkig moest hij helemaal voorin zitten en had ik verder geen last van zijn aanwezigheid. Hoewel, we lagen wel wat scheef Enfin, vluchten kon toen niet meer en daar had ik ook geen zin in.

Met zo'n tocht heb je niet meer het idee dat je in Bangkok bent. Het hectische en drukke stadsleven is in de kanalen absoluut niet merkbaar. Het is een heel ander beeld dat je daar krijgt. Zo staan er in de stad de mooiste en grootste gebouwen, terwijl je je hier in de ergste sloppenwijk waant. Maar soms ook weer niet en dat is best wel verwarrend. Paalwoningen stonden dicht tegen elkaar en soms bijna op elkaar gebouwd. Het ene huis was een complete bouwval, terwijl het huis ernaast pure pracht en schoonheid uitstraalde. Of er dook ineens een enorme villa tussen al die armoedige huizen op. Het was in ieder geval een rare mengeling van huizen. Soms kon je de krotwoningen niet eens zien, omdat er muren omheen stonden. De Walls of Shame worden deze muren genoemd, omdat de overheid zich schaamt voor deze armoede. En terecht! Gewoon belachelijk dat ze de armoede op deze manier proberen te verdoezelen.
En het water in de kanalen, het was net een grote modderige sloot. Op zich niets bijzonders, behalve dat dit water ook écht gebruikt wordt. Wil je geloven dat kinderen hun tanden poetsen in dit water? En dat naast hen hun moeder de vaat doet of kleding staat te wassen? Dat kun je toch niet begrijpen. Dat vieze water. Dat is toch niet hygiënisch?
Hoewel ik er een beetje misselijk van werd, straalde het ook iets rustigs uit. Want tussen al deze aftandse huizen is ook veel mooie natuur te vinden. Zo staan de lelijkste woningen in een prachtig decor van tropische planten en bomen, palmbomen, bananenbomen en jasmijnbomen. En bijna alle huizen, hoe vervallen ook, hebben een klein tempeltje in de achtertuin. Dit tempeltje is speciaal voor de goede geesten. De meeste Thai zijn animisten en geloven in geesten. Ze gaan er vanuit dat door het vereren van deze goede geest, ze kunnen vertrouwen op zijn bescherming. En om te zorgen dat de geest liever in het eigen huisje verblijft, moet de mini-tempel wel aantrekkelijk zijn. Daarom wordt er dagelijks voedsel of wat namaakgeld geofferd.
Heel apart vond ik deze tocht. Want ondanks de trieste en tegenstrijdige woonomstandigheden zien de mensen er wel gelukkig uit. Maar of ze dat ook echt zijn? Thailand wordt natuurlijk niet voor niets het land van de glimlach genoemd. Ik vond het persoonlijk niet om te lachen.

Dit is trouwens even een laatste berichtje. Morgen stap ik in de bus naar het zonnige eiland Koh Samet. Even een paar dagen niksen op het strand. Dus als het wat stiller is, dan weten jullie waarom. Maar jullie mogen gewoon blijven mailen hoor. Vind het heerlijk om alle nieuwtjes van het thuisfront te horen.