De afgelopen dagen heb ik ontzettend veel gezien en gedaan, dat ik voor het leesgemak e.e.a. in twee delen heb gehakt. Heel vroeg in de ochtend werd ik bij mijn hotel opgehaald voor het vervoer naar de River Kwai. Een geheel georganiseerd geheel, maar dat vond ik wel even lekker. We startten deze tocht met een bezoek aan een pottenbakkerij. Het was niet meer dan een loods waar een aantal vrouwen de mooiste potten maakten. Bizar vind ik dat zij er zo vreselijk weinig voor betaald krijgen, terwijl wij er in Nederland grof voor betalen. En ook hier zijn ze bang voor de geesten, dus hingen er versiersels bij de oven. Hierna brachten we een bezoek aan de Floating Market. Vreselijk commercieel, maar wel aardig om te zien. Ooit was ook dit voor Bangkok de manier om spullen te verkopen. Je ziet dan ook allerlei bootjes vol met fruit en andere exotische producten. Op zich prima, maar er liggen ook boten met vlees tussen en dat vind ik too much. Ik heb een foto gemaakt waarop je de vliegen kunt zien zitten. Jakkes.

Hierna reden we door naar de brug over de River Kwai en het bijbehorende museum en kerkhof. Iedereen denkt altijd dat deze brug dé brug is, maar dat is niet het geval. Het origineel was van hout en bestaat niet meer. Er staat nu alleen nog maar een grote metalen brug en dat is de toeristische attractie. Jammer dat ze zich toen niet realiseerden welke historische waarde de brug zou hebben. In het museum kregen we een goed beeld van hoe het voor alle krijgsgevangenen geweest moet zijn. Onder erbarmelijke omstandigheden hebben zo'n 3500 Nederlanders hier aan de spoorlijn gewerkt. Het museum en het kerkhof waren zeer indrukwekkend en zorgden wel voor de nodige kippenvel. Na dit serieuze bezoek werd een deel van ons naar het drijvende hotel, Floatel, gebracht. Omdat het, zoals de naam al aangeeft, op het water ligt gingen we hier per boot heen. Het hotel is grotendeels van bamboe gemaakt en er is geen elektriciteit. De olielampen die ze gebruiken zorgen dan ook voor een zeer bijzonder romantische sfeer. En op zo'n moment besef ik wel dat ik hier alleen zit en dat ik alleen in mijn mandje zal liggen en dat ik dit weer niet met iemand kan delen. Ja, er waren genoeg toeristen en ook genoeg Nederlanders. Maar niet eentje waar ik tegenaan zou willen kruipen. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten en nu een aantal toeristen terug naar Bangkok is, is de sfeer er wel beter op geworden. Na het eten heb ik bij het licht van mijn olielampje lekker liggen genieten in mijn hangmap. En dan vergeet je alles weer. Begrijpen jullie het nog?

De tweede dag was het lekker uitslapen, want we gingen niet heel veel doen. Bij het ontbijt konden we voor het eerst kennis maken met de huisdieren van het hotel, de olifanten. Wat een getrompetter en wat een grote logge beesten zijn het toch. Anyways, vandaag heb ik een treinreisje gemaakt. Met een boemeltreintje gingen we over een deel van de River Kwai spoorlijn. Het was een tocht van twee uur die ons door de landelijke omgeving van de River kwai bracht. 's Middags waren we al vroeg in het hotel aangekomen. Een hotel op een klein eilandje bij Kachanaburi aan de River Kwai. Gelukkig was hier een heerlijk zwembad en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. 's Avonds kregen we dit keer geen rijst maar franse frietjes en dat verwacht je daar niet. En een lekker ijsje toe. En daar kreeg ik buikpijn van. Niet van het ijsje zelf, maar van het lachen. Twee Brabantse mannen in onze groep vinden zichzelf nogal grappig. Dit keer was dat ook zo. Ze probeerde met de Thaise serveersters te communiceren over ijsjes. 'likkie, likkie'. Zo geschreven slaat het natuurlijk nergens op, maar die Thaise serveersters moesten er erg om lachen. En ik ook. Ach je moest erbij zijn. Maar dat geldt natuurlijk voor alles.