Hallo wereld, ik ben er weer! En wat een geweldig nieuws kreeg ik van het thuisfront: mijn beste vriendin is ZWANGER. Ik heb het je al via de email laten weten, ik vind het fantastisch voor je. En ja, ik baal dat ik de komende 9 maanden (zijn het er nog 9?) niet van dichtbij zal meemaken. Jij maakt jouw eigen wereldreisje thuis en ik hier, dus tijd voor mijn update uit Thailand.

Ik ben dus bij de bergstammen geweest. Een hele bijzondere ervaring dat ik voor geen goud had willen missen. Ik heb heel veel meegemaakt en opgeschreven, en daarom heb ik het in delen opgesplitst.

Mijn groepje bestond uit slechts vier personen, twee oudere Engelse vrouwen, de gids en ik. Onze gids, Wiset, reed ons naar de voet van een berg en vandaar uit begon onze klim. Omdat het de nacht ervoor geregend had, waren er wat plassen, maar op zich was het goed te doen. En wat een heerlijkheid was het om zo door die ongerepte natuur te mogen lopen. Het pad dat we volgden was dan ook erg smal en dicht begroeid. Regelmatig moesten we een paar takken opzij duwen om het pad te kunnen volgen. Al vrij snel passeerden we een kleine woongemeenschap, met slechts vijf huisjes. Onze gids vertelde dat deze groep zich had afgezonderd van andere stammen en eigenlijk als naamloze stam door het leven ging. Een SZN, stam zonder naam

De inwoners kennen alleen een gesproken taal en de kinderen gaan niet naar school. De stad wordt alleen voor het hoogst noodzakelijke bezocht. Hierna werd ons groepje bezocht door een baby-olifantje. Die liep ineens voor onze voeten. Gelukkig ervoor en niet erop, want ook baby-olifantenvoetjes wil je niet op je voeten hebben. Natuurlijk was dit schattige beestje een tamme en hoorde bij een andere stam, de Karen. Direct toen we er waren, liepen werden we bestormd door een aantal vrouwen. Vrouwen van diverse bergstammen. Het onderlinge verschil tussen de stammen zag je direct aan de kleding. De samenstelling, de kleuren, hier waren grote verschillen in te vinden. Maar ook de verzorging. De een netjes en schoon, de ander een vies gezicht met een mond vol korte zwarte tanden. Maar ze hadden één ding gemeen: ze wilden ons wat verkopen. Ondanks dat ze soms op een urenlange afstand van dit dorp woonden, kwamen ze dagelijks door de bergen om hun goederen in het dorp van de Karen en soms ook de stad te verkopen. Net als op de markt in Chiang Mai stonden ze hier met sieraden, tasjes, mutsjes en dergelijke. Zelfs pannenlappen hadden ze in de verkoop. Het erge was dat ze dat zelfs op z'n Nederlands konden uitspreken. Overdonderd door al deze aandacht nam ik plaats op een bankje en bekeek dit bijzonder commerciële tafereel. Die Engelse mutsen lieten zich flink inpakken en volgens mij zat hun rugzak direct vol met pannenlappen. Gelukkig werd het al snel rustig toen ze merkten dat ze niet meer zouden verkopen.

De Karen waren heel erg vriendelijk en we mochten in ‘het hotel' verblijven. Dit hotel, het grootste huis midden in het dorp, was gemaakt van bamboe en stond op palen. Hieronder was het de ideale plek voor alle ‘huisdieren' zoals varkens, kippen en buffels. Die middag kregen we alsnog een hele heftige regenbui. Het maakte de omgeving nog mooier dan die al was. Het groen van de struiken en bomen en de kleurrijke bloemen zagen er nu nog stralender uit. Maar de grond, de rode klei! Alle scheuren werden nu opgevuld met regenwater en in een paar minuten was het dorp in een grote modderpoel veranderd. De mooiste speelplaats voor de varkens was nu natuurlijk lekker buiten in de modderpoel. Wij zaten gelukkig hoog en droog.Onze gids maakte een overheerlijke kippensoep met citroengras in een grote pot die boven het vuur hing. Heel knap en vooral heel smakelijk! Tijdens deze maaltijd vertelde hij over de Karen, dat zij zeer self supporting waren en eigenlijk ook modern. De jongens mogen hier hun eigen partner kiezen. De vrouw laat met haar kleding zien of ze beschikbaar is. Zo draagt een meisje dat nog niet getrouwd is witte jurkjes, rokken blouses. Dit is dan versierd met roze en rode versiersels. Is ze getrouwd, dan draagt ze donkere kleuren gecombineerd met felle kleuren, maar vooral blauw en rood. En ook niet onbelangrijk; ze zijn heel monogaam! Een volk naar mijn hart. Alleen jammer dat ze alles eten wat gebakken, gekookt of gepeld kan worden. Dus ook meelwormen, krekels. You name it, they eat it.