De derde dagben ik geheel alleen met Wiset op pad gegaan. De andere groepsgenoten zagen het niet meer zitten. De een was ziek geworden, wat mij niet verbaast als je zo weinig drinkt en alles vies en eng vindt. Dus die gingen op eigen gelegenheid, begeleid door een Lisu-man, terug. Hoera!

En wij dus door naar de volgende bergstam. Ook nu was het pad smal en erg begroeid, maar zo met de gids alleen liep het een stuk beter door. We hoefden niet steeds te wachten op die twee oudjes. Ideaal. Al snel bereikten we dan ook het dorp van de Palong stam. Weer een zeer kleurrijk gezelschap. En vrij uniek, want er zijn maar een paar dorpjes Palong in de bergen van Chiang Mai. In ongeveer 1985 zijn ze uit Myanmar (Birma) gekomen, of eigenlijk gevlucht. De regels waren toen een stuk soepeler en konden ze zich vrij vestigen in de bergen. Iedere vrije ruimte kon je gebruiken, terwijl dat nu ondenkbaar is door de strikte regelgeving. Vandaar dat er maar weinig dorpjes van zijn. Maar wat een aangenaam volk. Hun kleding is inderdaad zeer opvallend; rode rokken, sarongs of zo, met daarboven een kort blauw jasje voorzien van belletjes, muntjes en kralen. Op heuphoogte droegen ze een brede zilveren riem met bandjes en strikjes in diverse kleuren. Het waren net een soort kettingen die ze om hadden. Om hun hoofd hadden ze een doek geknoopt. Het zag er prachtig uit en het zag er uitermate verzorgd uit. Zo netjes, zo schoon. Onvoorstelbaar als je kijkt naar hun leefomstandigheden. En wat een rust binnen het dorp. Helemaal niemand die je wat wilde verkopen. Nee, deze mensen bleven hun ding doen. Het was dan ook een verademing om hier de nacht door te brengen. Niet dat de woonomstandigheden heel anders waren. Nee, ook hier sliepen de huisdieren onder het huis. Gelukkig gingen die op tijd op stok!