Sorry, sorry. Het is natuurlijk niet netjes dat ik een week niets van mij heb laten horen, maar het gaat echt goed met me. Ja, ik heb een dipje gehad en ik heb ook echt overwogen om terug naar Nederland te komen. Zeker nu Roos zich zo rot voelt door haar zwangerschap vind ik soms dat ik niet zo egoïstisch moet zijn. Gelukkig is deze fase weer voorbij en heb ik al weer wat kilometertjes achter de rug en heb ik na een rustpauze in Chiang Mai mijn reis weer opgepakt en ben ik inmiddels op het Phi Phi eiland, ja ja het eiland van The Beach met Leonardo. Een eiland(je) van slechts 28 km2, dat ongeveer 2 uur varen van de kust ligt. In eerste instantie was ik wel even gechoqueerd, want de haven lag vol met pleziervaartuigen en het was behoorlijk vervuild. Met andere woorden wat minder paradijselijk dan de beschrijving in het boek en alle plaatjes die ik gezien heb. Het viel mee, want van daaruit was het nog een stuk varen naar resort. Dat ligt aan het hagelwitte strand van Laem Hin. Tot aan de kust vaart het bootje echter niet en moet ik het laatste stukje door het water lopen. Het resort is prima, hoewel de hutjes een beetje gedateerd zijn. Maar het uitzicht is prachtig en ik onderneem van alles. Ik heb al een tocht gemaakt om op zee te snorkelen, en dat snorkelen gaat mij, met dank aan de training van mijn Aussie, goed af. Hoewel.....af en toe gaat het mis en dan krijg ik weer zo'n sloot zeewater naar binnen. De boot waar onze groep mee vaart is nogal wiebelig en ik ben blij dat we niet te ver hoeven. Het water is maar enkele meters diep en op de bodem liggen grote schelpen. De kleurrijke vissen zwemmen in grote groepen tussen het koraal rond. Zo ontdek ik onder andere de voor deze gebieden zo bekende koraalknagers en Bannerfish. Wat is de onderwaterwereld toch prachtig. Enkele tientallen meters verderop ligt een speedboot waar vanaf de vissen gevoerd worden. Ik krijg een paar stukjes brood en dat zorgt ervoor dat ik al snel door honderden felgekleurde visjes word omsingeld en die eten mij het brood echt uit mijn hand. En soms lijken het net hondjes en bijten ze een beetje. Een geweldige ervaring en dat geldt ook voor het aan boord klimmen. Dat bootje is zo wiebelig dat het lijkt alsof ie omslaat. Dit gebeurt natuurlijk niet en we komen weer veilig terug.

Zo hier houd ik het even op. Volgende keer meer.

Groetjes van een uitgeruste Lynn