Na dit familiebezoekje heb ik mijn reis voortgezet naar de Taman Negara, wat Maleisisch is voor Nationaal Park. Het is de grootste van het land en een van de oudste van de wereld. Na wat gezoek en diverse teleurstellingen kon ik samen met nog een paar reizigers mijn intrek nemen in een eenvoudig en wat smoezelig huisje. Maar ja, ik was al blij een plekje te hebben. Gesettled en al ging ik met wat reizigers de boel verkennen en hebben we wat gegeten bij een knus floating restaurant.

Ik dacht lekker uit te kunnen rusten die nacht, maar werd halverwege de nacht wakker gegild door Marleen, een van de Nederlandse reizigers. Ze had overal jeuk en ze zag er niet uit. Gelukkig is ze weer in slaap gevallen. Pas ´s ochtends werd duidelijk dat ze echt flink te grazen was genomen door de bedbugs. Haar lichaam was een grote bult. Dat was even zuchten, want ik had het ook kunnen zijn!

De volgende dag ben ik met mijn permit en al naar het park gegaan, waar ik dan eindelijk de jungle in mocht. Na een stukje kom je bij een canopy walkway, die wel 400 meter lang is. Dit is een touwpad dat hoog in de bomen gespannen is. Je loopt dan eigenlijk over planken die aan weerszijden beveiligd wordt door een net van touw. Ik hoorde dat de walkway iedere dag geïnspecteerd wordt, gelukkig maar, want soms loop je 20 meter en soms wel 40 meter boven de grond! Het was wel een leuke ervaring, want doordat je zo hoog zit schiet er steeds een dier voorbij. Dan een aap en dan een eekhoorn. Die middag heb ik een boottocht op de Tahanrivier gemaakt. Een hele smalle rivier die ook nog eens ondiep is. Uiteindelijk stopte we en kon ik het oerwoud weer in. En dan zie je ineens een prachtige waterval. Ook heb ik mij nog even laten meeslepen door de stroom van de rivier. Natuurlijk na eerst grondig nagevraagd te hebben dat er echt geen krokodillen waren...

's avonds heb ik met de Marleen en Anneke gegeten. Bedbug Marleen vertelde over haar doktersbezoek en dat ze haar een spuitje wilde geven en uiteindelijk een tas vol pillen hebben gegeven.... Het was al met al een raar bezoek.

De tweede dag ben ik samen met Marleen en Anneke naar de grotten geweest. De kikkers die daar waren, waren enorm. We moesten door de nauwste gangetjes die ook nog eens bewoond werden door miljoenen vleermuizen. Daar kreeg ik nu echt de kriebels van. Alleen dit keer was Anneke de pineut, want er waren ook bloedzuigers en ze kwam hevig bloedend uit de grotten. Bloedzuigers klampen zich aan je vast, injecteren je met een anti-stollingsmiddel, en zuigen je vervolgens leeg. Lekker verhaal hè?:) Maar de lokale bevolking ziet alleen maar het goede ervan. Dat het je bloed zou zuiveren...

's middags heb ik nog een excursie naar Orang Asli Village gedaan. De vrouwen lopen daar zonder bovenstukjes, maar trekken gauw een shirt aan als ze ons zien. Ook de baas van het dorp doet gauw een overhemd aan. Het is wel een lekker eenvoudig gebeuren. Boven een vuurtje worden wat visjes geroosterd. Een kind speelt met een jong poesje. Vrouwen maken van bamboe een haarkam. Mannen zijn bezig met het maken blaaspijpen en pijltjes (rapids). Anderen liggen lui achterover in hun hut. Het zijn net een groep zigeuners, want als er wat gebeurt, dan vertrekken ze. Bijvoorbeeld het overlijden van een stamlid kan aanleiding zijn om te verkassen. Om die reden worden de hutten van palmbladeren gemaakt en staan ze er in twee uurtjes! En het hele dorp is niet meer dan 10 hutten. De Orang Asli zijn self supporting en vissen en jagen met hun blaaspijpen, waar we ook een demonstratie van kregen. De pijltjes, soort satéstokjes worden in gif gedoopt en gebruikt voor het jagen op vogels en apen, hun voornaamste vleesbron.
Die avond heb ik eerst goed gecheckt wat er op mijn bord lag....