Puur genieten op Koh Samet

Sorry hoor, ik had het even moeilijk de vorige keer. Terwijl ik over die twee vrienden schreef realiseerde ik mij dat ik echt helemaal alleen hier rondloop en dat ik dit zo graag met iemand (mannelijk bij voorkeur natuurlijk) had willen delen. Maar ik moet het maar met dit mooie reisblog doen. Gelukkig dat iedereen zo fanatiek meereist en dat jullie mij toch ook missen! Dat maakt een hoop goed.

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en heb ik Kevin en Simon nog beter leren kennen. Vooral Kevin is een supergeschikte vent. Als hij in Nederland zou wonen... Oeps, het gaat hier om mijn reisverslag en ik zit weer over mooie mannen te wauwelen.

Anyways, de Aussies hebben mij de afgelopen dagen lekker meegenomen en dat was heel tof. Zo zijn we wezen snorkelen en dat was heel tof. Het water was niet heel erg helder, maar er viel voor mijn ogen, genoeg te zien. Duikers en snorkelaars hoorde ik wel klagen dat het ze tegenviel, maar ik vond het allemaal best. Ook hebben we wat ritjes op de jetski gemaakt. Nooit verwacht dat ik die snelle apparaten leuk zou vinden. Gelukkig mocht ik lekker achterop. Kevin heeft echt wel veel ervaring met die apparaten. Hij is echt zo'n beach bum. Blond haar, zongebruind en gespierd lijf... Daar ga ik weer, sorry guys.

Vanavond is hun laatste avond en gaan zij morgen via Maleisië en Indonesië door naar huis. En ik ga morgen eerst weer naar Bangkok om vandaar richting River Kwai te gaan en uiteindelijk het Noorden in te duiken. Nog genoeg te reizen dus....

zon zee en strand: Koh Samet

Daar ben ik alweer. Ik had niet verwacht dat ieder hotelletje op dit eiland internetmogelijkheden zou hebben, maar dat is geloof ik wel het geval. Nou ik ben nu dus op het eiland Koh Samet en zit met een heerlijke fruitcocktail achter een computer. Wat is het leven toch mooi.

Vanuit Bangkok is het een paar uur met een airco bus. Tja, waarom moeilijk doen als je een koele bus kunt nemen. Daarna is het nog een half uurtje met de boot om op het eiland te komen. Op zich een goede reis die geloof ik zo'n 4 - 5 uur in beslag heeft genomen. En dan kom je aan op zo'n eiland en ga je op zoek naar een pension of hotel. Ik had voldoende gelezen over het eiland en vooral het paradijselijke sprak mij aan. Tja, de witte stranden zien er inderdaad paradijselijk uit, maar in combinatie met al die toeristen... Dacht ik last te hebben van één Duitser, op dit eiland lijkt het wel of er een kolonie is

Tja, alle toeristen willen natuurlijk naar een plek waar geen toeristen komen. Dat bewijst dit eiland ook weer. Het zou overigens ook een beschermd natuurpark zijn, maar dat is feitelijk kolder. Ik heb entree mogen betalen, maar beschermd natuurpark? Kiss my.... Aan de kustlijn schieten de jetski's en boten voorbij. En ook staat het redelijk vol met hotels. Ik heb een eenvoudig hotel gevonden, althans ik heb een huisje op palen, vlakbij het strand. Hier komen redelijk veel backpackers en het is goedkoop, dus dat is altijd leuk. Je kunt 's avonds ook prima eten in het restaurant. Dan krijg je een pannetje met allerlei lekkers en kun je als je wilt, een film kijken die daar wordt vertoond. Niet verkeerd zou ik zo zeggen.
Vandaag heb ik lekker aan het strand doorgebracht. Een beetje liggen zonnen, wat gezwommen en gewandeld. De hele dag bakken, zoals ik natuurlijk graag doe, is hier niet zo verstandig. Die zon brandt echt als een tierelier en ik heb geen zin om mijn dagen hier als een kreeft door te brengen. Ik heb trouwens wel twee hele leuke backpackers ontmoet. Ze kwamen aan mijn tafeltje zitten in het restaurant. Ik vraag me nog steeds af of het restaurant nu echt helemaal vol was of dat... Het zijn twee Australiërs, Kevin en Simon. Hele relaxte gasten en niet onaardig om te zien. Ook niet onbelangrijk toch? Zij zijn al een jaar op reis en zijn nu op de terugweg naar Australië. Ze hebben heel veel gezien en beleefd en we hebben de hele avond erover gesproken. Als je ze hoort vertellen krijg je gelijk zin om verder te reizen. Maar als ik ze zo hoor voel ik mij ook eenzaam. Zij delen gezamenlijke herinneringen en ik? Ik ervaar het alleen en mag er straks ook alleen op teren. Waarom moest ik ook al weer alleen op reis?

Tanden poetsen in de moddersloot

Vandaag ben ik met een Klong-tour mee geweest, een tocht met een long-tail-boot door de lange smalle kanalen van Bangkok.
Ik had de keuze uit verschillende boten, maar het lot bepaalde dat ik in een boot met felle kleuren plaats zou nemen. Op zich een aardige boot, maar wat een onaangename verrassing toen ik eenmaal aan boord was. Weet je wie er in na mij in die boot stapte? Mijn geweldige Duitse buurman. Je weet wel, die uit het vliegtuig. En hij had mij ook door! Kreeg zelfs een dikke vette knipoog van hem. Jakkes. Maar ja, toen ging die stinkende buitenboordmotor aan en kon ik niet meer weg. Gelukkig moest hij helemaal voorin zitten en had ik verder geen last van zijn aanwezigheid. Hoewel, we lagen wel wat scheef Enfin, vluchten kon toen niet meer en daar had ik ook geen zin in.

Met zo'n tocht heb je niet meer het idee dat je in Bangkok bent. Het hectische en drukke stadsleven is in de kanalen absoluut niet merkbaar. Het is een heel ander beeld dat je daar krijgt. Zo staan er in de stad de mooiste en grootste gebouwen, terwijl je je hier in de ergste sloppenwijk waant. Maar soms ook weer niet en dat is best wel verwarrend. Paalwoningen stonden dicht tegen elkaar en soms bijna op elkaar gebouwd. Het ene huis was een complete bouwval, terwijl het huis ernaast pure pracht en schoonheid uitstraalde. Of er dook ineens een enorme villa tussen al die armoedige huizen op. Het was in ieder geval een rare mengeling van huizen. Soms kon je de krotwoningen niet eens zien, omdat er muren omheen stonden. De Walls of Shame worden deze muren genoemd, omdat de overheid zich schaamt voor deze armoede. En terecht! Gewoon belachelijk dat ze de armoede op deze manier proberen te verdoezelen.
En het water in de kanalen, het was net een grote modderige sloot. Op zich niets bijzonders, behalve dat dit water ook écht gebruikt wordt. Wil je geloven dat kinderen hun tanden poetsen in dit water? En dat naast hen hun moeder de vaat doet of kleding staat te wassen? Dat kun je toch niet begrijpen. Dat vieze water. Dat is toch niet hygiënisch?
Hoewel ik er een beetje misselijk van werd, straalde het ook iets rustigs uit. Want tussen al deze aftandse huizen is ook veel mooie natuur te vinden. Zo staan de lelijkste woningen in een prachtig decor van tropische planten en bomen, palmbomen, bananenbomen en jasmijnbomen. En bijna alle huizen, hoe vervallen ook, hebben een klein tempeltje in de achtertuin. Dit tempeltje is speciaal voor de goede geesten. De meeste Thai zijn animisten en geloven in geesten. Ze gaan er vanuit dat door het vereren van deze goede geest, ze kunnen vertrouwen op zijn bescherming. En om te zorgen dat de geest liever in het eigen huisje verblijft, moet de mini-tempel wel aantrekkelijk zijn. Daarom wordt er dagelijks voedsel of wat namaakgeld geofferd.
Heel apart vond ik deze tocht. Want ondanks de trieste en tegenstrijdige woonomstandigheden zien de mensen er wel gelukkig uit. Maar of ze dat ook echt zijn? Thailand wordt natuurlijk niet voor niets het land van de glimlach genoemd. Ik vond het persoonlijk niet om te lachen.

Dit is trouwens even een laatste berichtje. Morgen stap ik in de bus naar het zonnige eiland Koh Samet. Even een paar dagen niksen op het strand. Dus als het wat stiller is, dan weten jullie waarom. Maar jullie mogen gewoon blijven mailen hoor. Vind het heerlijk om alle nieuwtjes van het thuisfront te horen.

Wat Arun en de Chinese wijk

Vanochtend heb ik een flinke klim gemaakt. Ik ben naar de Wat Arun geweest. Vanaf de Express Boot zie je deze mooie toren al boven alle, vooral moderne, gebouwen uitsteken. Het porselein glinstert je gewoon tegemoet. De Wat Arun wordt ook wel de Tempel van Dageraad genoemd. Vernoemd naar de Indiase god van de Zonsopgang, Aruna. Deze tempel werd in de 19^e eeuw gebouwd, maar ook daarvoor stond er al een tempel en koninklijk paleis. De prang, een traditioneel gebouwde vingervormige toren van 82 meter hoog is gebouwd op een aantal terrassen en versierd met ingelegde stukjes veelkleurig porselein die de zonnestralen opvangen. Vandaar ook dat je de tempel al vanaf een afstandje ziet schitteren. Het is dan ook een adembenemende toren. Vol met stukjes porselein. En om alleen al deze tempel te kunnen doen zijn schepen vol met porselein uit China gekomen. Het is af en toe moeilijk voor te stellen hoe ze dat in die tijd moesten doen, wat een werk, wat een KUNSTwerk. Maar het was niet de leukste toren om te beklimmen. Het trappetje was erg smal en de treden waren op een aantal plekken dun en afgesleten. En met die brandende zon erbij was het best een pittige klim, maar zeker de moeite waard. Adembenemend. Wat een prachtig uitzicht.

Later op de dag heb ik ook de Chinese wijk een bezoekje gebracht. Vroeger vooral bekend vanwege de opium, goktenten, helers, bordelen en dergelijke. Maar ook nu is het heel erg populair. En bij het uitstappen, ja ik was weer met de boot, verbaasde ik mij over de hoeveelheid mannen. Toeristische mannen. Maar niet de moderne versie. Echt, het leek wel of hun kledingkast in het verleden was blijven hangen. Wat een saaie ouderwetse types. Qua uiterlijk was het ook niet veel soeps. Echte losers. En er was zojuist een heel blik van geopend. En ze liepen niet richting de marktkramen, maar naar een ander deel van de wijk. En terwijl ze mij voorbij liepen keken ze mij heel raar aan. Zo raar dat de rillingen mij over mijn rug liepen. Wat een engerds. Pas later realiseerde ik mij dat deze mannen voor het windowshoppen kwamen. Windowshoppen naar ‘liefde'. Ze waren namelijk onderweg naar het deel waar de Thaise vrouwtjes met liefde op hen, maar vermoedelijk meer op hun geld, stonden te wachten. Over arme sloebers gesproken.

Gelukkig was het mijn kant op een stuk rustiger met de toeristen. Ik liep door alle smalle straatjes en keek mijn ogen uit. Blijkbaar zagen ze niet vaak een toerist bij hun kraampje, want ik kreeg regelmatig verbaasde blikken. En ik was ook verbaasd, want ik had echt veel meer toeristen verwacht. Waarom die daar niet waren, begreep ik later wel. Het was er heel erg druk met locals die hun dagelijkse boodschappen deden. Zo stond ik tussen de Thai in geperst en ademde de lucht van verse vis gecombineerd met zweet en andere zaken in. Misselijkmakend, dat kan ik je vertellen. Maar ik liet mij hierdoor niet uit het veld slaan. Alleen zo kom je in aanraking met de echte Thai. Hoewel het wat minder letterlijk had gemogen.

Maar ik vond de Chinese wijk wel boeiend om mee te maken. Het was heel praktisch ingedeeld. Zo stonden kraampjes met vergelijkbare goederen bij elkaar; alle viskramen, vleeskramen, kledingkramen etc. De kraampjes met etenswaren spraken mij het meeste aan. Niet omdat ik trek had, maar omdat er zoveel bizarre dingen lagen. En alles werd ter plekke klaar gemaakt (soms gedood) en verkocht. Als de smaakpolitie hier een bezoek zou brengen, zou de gehele markt gesloten moeten worden. Zo onhygiënisch. Althans volgens onze normen.

En weet je wat het mooiste is aan dit bezoek? Ik heb mijn stierenballen gevonden. Gekookte eieren in sojasaus! Dat geloof je toch niet. My mind was playing games!

Wat de verkiezingen betreft... Ik ben voor mijn vertrek wel gewaarschuwd, dat er ongeregeldheden zouden kunnen zijn, maar ik heb helemaal niets bijzonders gemerkt de afgelopen dagen. Ik hoorde wel wat andere backpackers klagen dat ze de avond voor de verkiezingen geen alcohol meer konden krijgen en dat dat hun stapavondje had verpest.Dikke vette pech. Maar verder merk ik er dus niets van.Gelukkig maar.

Stierenballen?

Ojee, wat me nu overkomen is. Ik moet er nog even een berichtje achteraan plaatsen. Na het vorige berichtje ben ik wat gaan eten. Eigenlijk had ik niet veel zin, maar je moet toch eten en zo kom je wel in een ritme. Helemaal naar die toeristische zooi te lopen zag ik niet zitten, dus ik trok mijn lefslippers aan en ging bij een klein Thais tentje zitten. Gewoon een eetkraampje op de stoep, gerund door een familie. Zo schattig, een moeder met twee kinderen. Moeders kookte, het meisje bediende en het jongetje deed de afwas. Claire, zie je het al voor je?
Keuze was er natuurlijk niet, dus ik kreeg een verzamelbordje voorgeschoteld. Wat het allemaal was? Joost mag het weten. Er lagen hele vreemde dingen op. Het meeste heb ik gegeten, alleen die lichtbruine ballen? Zouden dat stierenballen zijn geweest? Kan iemand mij vertellen of ze hier stierenballen eten? Help, ga ik nog meer van deze verrassingen tegenkomen? Ik ben best wat gewend, maar dit zag er wel heel vreemd uit. Roos, Claire, Suus, Ro....weten jullie wat het waren?

Bezoek Grand Palace

Omdat ik vandaag toch zo vroeg op was ben ik naar het Grand Palace gegaan. Alleen de reis ernaar toe was al een ervaring op zich. Zo nam ik de Chao Phraya River Express, een soort bus op het water. Voor deze Express boot zijn diverse haltes aan de Chao Phraya River, maar die zijn niet altijd even duidelijk. In de buurt van mijn hotel moest er ook een zijn, maar ik kon het gewoon niet vinden. Wat bleek, ik moest door een restaurant heen om bij de halte te komen. Gelukkig was er een aardige oude man die mij de weg wees. De schat. En toen de Express boot. Tjeeminee, dat ding rijdt, uhh vaart wel op een strak schema. Het is niet dat ie aanlegt of zo. Nee, de boot komt met de achterkant tegen de kade en dan moet je er gewoon uitspringen. Ze geven dan een signaal om aan te geven dat je van en aan boord kunt. En als je niet oplet, vaart de boot weg en lig je letterlijk tussen wal en schip. Dat zou ik wel eens willen zien. Marco, dat is nu precies iets dat jou zou overkomen. Jammer dat je er niet bij bent.

Gelukkig ben ik droog aangekomen. Daarna was het niet zo ver naar het Paleis. Maar wel lang genoeg voor een paar snotjongens om te proberen mij in de maling te nemen. Het Paleis zou vandaag namelijk dicht zijn. Nu had ik dit al gelezen en ook nog in het hotel van een paar andere toeristen gehoord, dus ik was helemaal voorbereid. Zo heb ik nog even het spelletje meegespeeld en toen zij dachten beet te hebben, heb ik ze maar uit de droom gehaald. Haha, ook hier kan ik best gemeen zijn. Maar ja, ze vragen erom.
Maar het Paleis. Wat een complex. Ik heb genoten van alle mooie Boeddha's, muurschilderingen, tempels en tempelwachters. Wat hebben ze er een werk van gemaakt. In een van de tempels ging ik bij de menigte zitten. Wordt ik op mijn schouder getikt. Of ik op mijn knieën wilde gaan zitten. Mijn voetzolen wezen richting Boeddha en dat was zeer onbeleefd en oneerbiedig. Oepsie, het is wel opletten geblazen. Eerst heb ik mijn sarong gebruikt om een lange rok te maken, want blote knieën mogen niet. En bij de tempel moest ik mijn schoenen uit doen. Ze vragen wel veel van hun gasten hoor;-) Maar ik doe het graag, dat begrijpen jullie.
In het Paleis heb ik ook het tempelcomplex Wat Phra Kaew, tempel van de smaragdgroene Boeddha, bezocht. Dit is de belangrijkste tempel van Thailand. En werkelijk prachtig. Alles daar is mooi, veel goud en smaragdgroen. Om jaloers op te worden. Maar wat wel grappig is, dat deze Boeddha uit jade is gesneden. Het is ook een hele kleine zittende Boeddha, maar 70 cm hoog. Heel wat anders dan de liggende Boeddha in de Wat Po. Die is echt huge en dan voel je je klein en nederig. Deze Phra Buddhasaiya is verguld en maar liefst 46 meter lang en 15 meter breed! Alleen de voeten al zijn drie bij vijf meter en zijn ingelegd met parelmoer. Prachtig, maar zo groot. Mij hoor je dan ook niet meer klagen over mannen met te grote voeten.
Anyways, ik heb weer prachtige foto's gemaakt en zal, als het mij lukt, proberen een paar op mijn blog te plaatsen. Jullie weten hoe handig ik ben.

Ik heb hier een flinke tijd door kunnen brengen en heb mijzelf hierna verwend met een middagje zwembad en een goed boek. En ben even achter een computer gekropen om jullie te informeren. Want ik wil jullie natuurlijk wel op de hoogte houden. Hoop natuurlijk dat jullie hetzelfde doen, dus als er nog roddels zijn.... laat maar weten.

Toodles!

Bangkok, here I am!

Na een reis van 12 uur ben ik redelijk uitgeput in Bangkok aangekomen. Thai Airways is echt een goede maatschappij om mee te vliegen, maar Economy Class is echt economy. Tot München was het geen probleem en had ik een hele rij stoelen tot mijn beschikking. Joepie. Maar in München moest ik overstappen en toen was het Bingo. Kwam ik naast zo dikke bier en bratwurst Duitser te zitten. Ja, dan is het gedaan met de ruimte en dan duurt zo'n vlucht extra lang. Gelukkig was de service prima en heb ik heerlijk gegeten onderweg. Mijn buurman overigens ook, burp. Verder heb ik slapen afgewisseld met een lekkere film. Niet helemaal optimaal, maar who cares? Het vliegtuig heeft mij gebracht waar ik wilde zijn! Bangkok.

De volgende stap was het vinden van mijn hotel in Bangkok. Dat was op zich al een bevalling (leuke woordspeling hè Claire). Zo moest ik op de luchthaven wel weer even wennen aan de temperatuur. Het was zo'n 35 graden en dat is wel even schrikken na zo'n gekoeld vliegtuig. Ook de drukte op straat was ongelofelijk. Wat een chaos, al die auto's, scooters, tuk-tuks. Ze staan grotendeels stil, maar laten die motor lekker lopen. Wat een stank. Ik begrijp wel waarom ze allemaal met mondkapjes op rijden. Ik wilde eerst met de bus, maar zag dat echt niet zitten. Dus dit keer maar een taxi, maar of het echt uitmaakte? Ik deed er gewoon bijna twee uur over om bij mijn hotel te komen. Ik heb een heerlijk hotel met een zwembad vlakbij het centrum. Het eerste dat ik na het inchecken heb gedaan, is een verfrissende duik in het koele water nemen. Daar knap ik altijd van op. Hierna ben ik richting de backpackers road, Khao San road, gelopen. Khao San road is niets veranderd in al die jaren. Het is er nog steeds super toeristisch en dus heel erg druk. Locals zie je er eigenlijk niet, behalve bij de diverse kramen en winkels. Maar er hangt wel een lekker sfeertje en daar houd ik wel van. In een klein knus uitziend tentje heb ik de heerlijkste noodle soup gegeten en voelde mij helemaal ontspannen. Daarna heb ik nog even rondgelopen. Ik moet zeggen, ik voel mij hier helemaal op mijn gemak en ook veilig. Iets dat ik in Nederland niet vaak had als ik 's avonds over straat liep. Raar hè?

Die eerste nacht in het hotel verliep wat onrustig. Ik dacht dat ik mijn ritme snel kon aanpassen, maar dat viel een beetje tegen. Ik was dan ook vroeg wakker en zat als eerste aan het ontbijt

En zo had ik mooi de tijd om mijn blog bij te werken voordat ik op pad ga! Wat ik ga doen weet ik nog niet. Misschien naar het Paleis of ik ga gewoon rondrijden en varen en al het moois in mij opnemen.

Dag dag!
PS missen jullie mij al?

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Lynn